زبیر رضوان

در چند روز گذشته زمان زیادی را صرف تماشای مستند بسیار طولانی و بیش از هفت‌ساعتۀ «بیتلز: برگرد» کردم که توسط پیتر جکسون با قطعه‌های زیادی از فیلم ساخته شده، و آن فیلم‌ها را مایکل لیندسی برای مستند هشتاد دقیقه‌یی خودش «بگذار بماند» جمع آوری کرده بود. این برای یکی هم‌نسلان من، مثل وارد شدن...

وقتی کتاب آونگ فوکو، دومین رمان امبرتو اکو به انگلیسی منتشر شد، درباره‌ی آن نقدی نوشتم اما شاید در حال و هوای معمولی و خوبی نبودم. زیرا از آن رمان بدم آمد و به آن نه گ...

در سال ۱۹۸۱ مروری بر رمان بیشتر

بیست سال پیش در زمستانی، هنوز از رفتن من به نیویارک دیری نمی‌گذشت و در میدتاون منهتن، در خیابانی قدم می‌زدم که هم‌زمان یک آقای هندی دیگر که یک کت قیمتی و یک کلاه شاپوی قهوه‌ای پوشیده بود، در پیاده‌رو روبه‌رویم ایستاد و پرسید که آیا این من هستم.

پاسخ دادم که بلی، در واقع خ...

حدود بیست سال پیش با دوستان نویسنده‌ام کارمن بلوسا و کارلوس فوئنتس در خانه‌ی کارمن، در کویوآکان[۱] شهر مکزیک شام می‌خوردیم. یادی از گابریل گارسیا مارکز شد و کارلوس با طنز در مورد حضور غول‌پیکر گابو در دنیای ادبیات امریکای لاتین صحبت کرد و گفت: «می‌دانید، در حال حاضر برای هیچ یک از ما ممکن نیست که وا...

در ابتدای ۱۹۷۰ در ساحه‌ی سوهو، شهر لندن سوار یک تاکسی بودم که راننده ناگهان توقف کرد و گفت: «پیاده شو!». گفتم: «اما هنوز نرسیده‌ایم.» با تاکید دوباره گفت: «همین حالا پیاده شو!». ناراحت شدم و برایش پولی ندادم. برایش مهم نبود. همین که پیاده شدم، با سرعت زیادی رفت و حدود صد قدمی، در انتهای همان خیابان ایست...

سلمان رشدی در یادداشت‌هایش در صفحۀ سبستاک خود «دریای قصه‌های سلمان رشدی»، خاطراتی از دیدارهایش با نویسنده‌گان بزرگ دنیا را نشر می‌کند. ت...